Ziekenhuis
Na een paar dagen in het ziekenhuis reken ik af en loop ik met m'n tas op m'n rug naar buiten. Ik adem de vochtige, benauwde lucht diep in en scoor een lift terug naar St. George. Ook al waren het maar een paar dagen in het ziekenhuis, toch voelde het best alleen. Tom kwam wel soms langs, maar het was niet bepaald naast de (kajuit)deur. En het infuus had luchtbubbels die ik zelf met m'n vinger omhoog moest tikken, niet de leukste bezigheid als je juist moet uitrusten. Moet je trouwens nagaan hoe het is als je langere tijd ziek bent. Of als je helemaal geen bezoek krijgt als je in het ziekenhuis ligt. Het leven is een oneerlijk iets en dat vind ik vind ik rete ingewikkeld. Het is een soort enorm moeilijke wiskundesom die door niemand op te lossen is. Zomaar wat gedachtespinsels. Anyway: na m'n lift naar St. George pak ik de lokale bus terug naar de haven. Daar staat Tom me op te wachten en vieren we met een kopje koffie dat we weer kunnen gaan reizen.
Catamaran fight
We doen boodschappen, de was en maken de boot klaar voor vertrek. Een beetje gehaast varen we naar de steiger waar we water kunnen tanken. Als we snel zijn kunnen we nog nét uitklaren vandaag en gelijk de zee op. Precies als we willen aanleggen zie ik uit m'n ooghoek een dikke catamaran komen aanvaren. Ze maken een soepele draai en gooien hun schip precies op de plek waar wij bezig zijn met onze manoeuvre. Serieus? SERIEUS? Als je haast hebt, vraag het dan, dan laten we je echt wel voor gaan. Maar wij hebben ook haast en de zon is zo fel dat ik bijna smelt. Zij smelten niet, want hun catamaran heeft een compleet buitenterras. En ze hebben vast airco binnen. Er ontstaat wat hectiek bij ons aan boord(ik kreeg het even te warm van de zon denk ik) maar ook op de kade beginnen mensen zich met de situatie te bemoeien. De catamaran moet uiteindelijk plaats maken voor ons en iets later dan gehoopt leggen we aan. Ik spring van boord en ren snel naar het douane kantoor. Helaas, de hele situatie heeft ons teveel tijd gekost en nu kunnen we niet weg. Oké, prima. Prima. Prima. We zijn op reis, geen haast.
Vulkaan kick 'm Jenny
In de avond drinken we nog een borrel aan boord van onze Zweedse Swede Dreams vrienden en de volgende ochtend vertrekken we onder het geluid van een scheepshoorn van onze buren. Hoppa, de zee op. We zeilen onder Grenada door zodat we in de luwte van het eiland richting het noorden kunnen varen. Navionics stuurt ons met een boog om de vulkaan 'Kick 'm Jenny' heen. Er was een paar weken nog code oranje voor deze vulkaan afgegeven, wat een gevaar kan opleveren voor de scheepsvaart. Het klinkt 100% als een verhaal wat ik zou kunnen verzinnen, maar het is echt waar: boten kunnen hier verdwijnen door luchtbubbels die vanuit de vulkaan omhoog komen(afwezigheid van drijfvermogen). Normaal gesproken mag je er al niet over heen varen, maar met code oranje moet je nog meer afstand houden. Ik zie het al helemaal voor me, zit je lekker te genieten van een zeiltochtje, verdwijn je in een bubbel in de vulkaan. Zou toch een apart einde zijn. We houden ons dus maar netjes aan de regels. In de verte zien we de contouren van Grenada vervagen, we zijn weer op open zee. Maar niet voor lang, want het Caribisch gebied staat bekend om dagtochten. Wie dat dan ook heeft bedacht, ik wil me daar aan houden. We besluiten daarom precies voor zonsondergang ons anker uit te gooien in Tyrell Bay, Carriacou.
*Prickley Bay(Grenada) - Tyrrel bay(Carriacou) - Ashton(Union Island) - Clifton (Union Island) - Tobago Cays - Port Elizabeth (Bequia)*
Buitenbios op Union Island
De volgende ochtend halen we al vroeg ons anker op om door te zeilen naar Union Island. Het is nog maar een kort tochtje en na een paar uurtjes laten we ons anker vallen op een van de mooiste plekken tot nu toe(ik ben benieuwd hoe vaak ik dat nog ga zeggen). Het water is helderblauw, we zien schildpadden en de ankerplek is heerlijk rustig. Ik mag vanwege mijn antibiotica nog niet zoveel in de zon, maar een frisse duik in dit water moet toch echt gebeuren. We snorkelen rond de boot, varen in ons bijbootje naar een strandje, lopen rondjes en bezoeken een klein dorpje wat echt niks voorstelt. 's Avonds toveren we ons voordek om tot een buitenbioscoop, waar we genieten van een film, een prachtige sterrenhemel en een heerlijk koel briesje. 's Nachts doe ik geen oog dicht omdat ik de hele tijd denk dat ik de wacht moet houden. Elk uur ga ik naar buiten om te kijken of alles nog onder controle is. Geen idee waarom, maar als ik slecht slaap bedenk ik altijd maar dat ik de volgende dag niet hoef te werken, dus dat het niet zo'n groot probleem is.
Inklaren @ Union Island
We varen de volgende middag in twee uurtjes naar Clifton, een wat grotere plaats(lees: er zijn 4 winkels i.p.v. 2) op Union Island en het is de plek waar we moeten inklaren. Dit moet gebeuren op de kleine luchthaven waar ze van alles proberen om ons extra te laten betalen. Zo moeten we een 'goede vrijdag' fee betalen en een 'het is na 16:00' fee. Tom vraagt of we dan de dag erna terug mogen komen om in te klaren, maar die opmerking schijnt nogal grappig te zijn, want er wordt alleen maar gelachen. We geven ze een rib uit ons lijf en lopen daarna via het kleurrijke dorpje terug naar de dinghy steiger. De volgende ochtend varen we in een paar uurtjes naar de Tobago Cays.
Tobago Cays, een van de parels van het Caribisch gebied
De Tobago Cays is een archipel bestaande uit vijf kleine onbewoonde eilandjes. Het staat bekend om de prachtige lagunes met grote schildpadden, kleurrijke vissen, kristalhelder water en de mooiste witte stranden. Ik voel me meer 'op een onbewoond eiland' dan ooit te voren. Wauw. Hier plan je niet even je route naar toe via 9292ov.nl We zijn op reis met onze zeilboot voor plekken als deze, de parels die je tegen komt die je waarschijnlijk maar 1x in je leven gaat bezoeken. Op de AIS zien we onze vrienden van de Panta Rhei al liggen en het is jammer dat de Incentive net voor onze aankomst is vertrokken, maar daardoor hebben we wel een prachtige ankerplek naast de Panta Rhei. We drinken koffie met Bert & Mirthe, snorkelen bij een super mooi rif, spelen kolonisten, drinken nog meer koffie en kletsen over de plannen voor de komende maanden. We zitten een beetje in dezelfde situatie en het plan om rond de wereld te zeilen hebben we allemaal (op dit moment) een beetje laten varen. Wellicht in de toekomst, maar niet nu. Het is fijn om met elkaar te kunnen sparren over mogelijkheden, opties en bestemmingen. Tom kite over het mooiste water wat hij ooit heeft gezien, we wandelen naar een prachtig uitzichtpunt en zwemmen en snorkelen rondom de boot. We zien gigantische schildpadden en volgen ze door het water. Na 3 dagen begint ons verse fruit een beetje op te raken en halen we ons anker op. Op naar Bequia!
Bequia
De tocht naar Bequia is ongeveer 30 mijl en is een prima zeiltocht van ongeveer 6 uur. Helaas moeten we bijna alles aan de wind zeilen en is de koers uiteindelijk net niet bezeild. Dan maar even de motor aanslingeren voor de laatste mijlen. We zien de Incentive liggen en drinken een biertje bij ons aan boord. Zij vertrekken de volgende dag naar Martinique en wij willen even een paar dagen op Bequia blijven. Het is een enorm schattig kleurrijk dorpje, vol gezellige restaurantjes, fruitstalletjes en winkeltjes. Het is iets meer ontwikkeld dan de vorige eilanden maar de Caribische sfeer is hier zeker nog aanwezig. Wat de Caribische sfeer inhoudt weet ik eigenlijk niet precies, maar voor mij is het iets met mensen die op straat chillen, veel muziek, verse kokosnootsap, ananas, witte stranden, palmbomen en natuurlijk lekker veel zon. We bezoeken een schildpadden sanctuary, waar ik allemaal zieke schildpadden verwacht die ternauwernood gered zijn van een aanval van een haai ofzo. Het blijkt anders te zijn, schildpadden worden hier gelijk nadat ze uit hun ei komen naar toe gebracht om te zorgen dat de schildpadden populatie niet afneemt. Er schijnen namelijk heel veel kleine schildpadden te worden opgegeten en er overleven te weinig om te zorgen dat ze op de lange termijn blijven bestaan. In deze sanctuary blijven ze tot ze groot genoeg zijn(6 jaar) en daarna worden ze vrijgelaten. Toch een mooi verhaal. De gast die ons een rondleiding gaf had al flink wat weedies achter z'n kiezen en vertelde dat schildpadden een paar honderd jaar oud kunnen worden. Op internet vind ik dat niet echt terug, dus ik vraag me af of de rest van het verhaal klopt. ANYWAY: we zijn op Bequia begonnen met de schoonmaak van ons onderwaterschip, echt niet normaal wat daar allemaal onder hing. Er leefde zelfs een krab op de onderkant. Tijdens de schoonmaak spotten we een onderwaterslang op bodem en een kwal naast ons schip. Ik heb de rest van de waterlijn vervolgens maar schoon gemaakt vanuit de bijboot. :)
Na 4 heerlijke dagen op Bequia is het tijd om te gaan, de ouders van Tom komen op 10 april aan op Martinique en het is in ieder geval nog 2 dagen zeilen voor we daar zijn. Off we go. :)
